Luiz Carlos Mariano da Rosa, opierając się na historyczno-komparatywnej metodzie Mircea Eliade, przypisuje modlitwie warunek wzbudzenia świętej mocy w procesie zdolnym do wywierania nadnaturalnego wpływu i docierania do zakamarków świadomości, jak twierdzi Marcel Mauss. W ten sposób, nakładając na siebie praktyki magiczno-religijne i procesy liturgiczno-krytyczne politeizmu, charakterystyczna dla monoteizmu Izraela modlitwa, według biblijno-teologicznej perspektywy kombatanckiej, oznacza pokojowy związek i sojusz, który angażuje Jahwe i moralne postulaty zawarte w jego atrybutach, czyli sprawiedliwości, wierności i dobroci, zbiegające się do życia w jego historycznej pełni. Luiz Carlos Mariano da Rosa pokazuje wreszcie, że modlitwa, zgodnie z biblijno-teologiczną perspektywą neotesteologiczną, oznacza wyrażenie eschatologicznej egzystencji pomiędzy ewentualnością a transcendencją w Bultmannie, zamykając w Tillich twórczość dyrektywy Boga i przezwyciężenie stanu egzystencjalnej alienacji.